Μίκελσον Άλμπερτ

(Albert Michelson, Στρέτσλνο, Πολωνία 1852 – 1931). Πολωνοαμερικανός φυσικός. Το 1855 η οικογένειά του μετακόμισε στις ΗΠΑ. Αποφοίτησε από τη Ναυτική Ακαδημία των ΗΠΑ το 1873, στην οποία δίδαξε στη συνέχεια επιστήμες για 4 χρόνια. Αργότερα, δίδαξε ως καθηγητής φυσικής στη Σχολή Εφαρμοσμένων Επιστημών Κέις του Κλίβελαντ, στο Πανεπιστήμιο Κλαρκ της Μασαχουσέτης και στο νεοσυσταθέν Πανεπιστήμιο του Σικάγο (1889-1929), στο οποίο ήταν και ο πρώτος επικεφαλής του τμήματος φυσικής. Από το 1923 έως το 1927 διετέλεσε πρόεδρος της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ. Το 1878 ξεκίνησε το έργο του για την ακριβή μέτρηση της ταχύτητας του φωτός, πειραματιζόμενος με αυτοσχέδιες συσκευές. Μετά την επιστροφή του από ένα ταξίδι τριών ετών στο Παρίσι, στο Βερολίνο και στην Χαϊδελβέργη, καθόρισε την τιμή της ταχύτητας του φωτός σε 299.853 km/sec, μια τιμή που θεωρήθηκε για αρκετά χρόνια επιστημονικά αποδεκτή. Στο Πανεπιστήμιο Κλαρκ διεξήγαγε θεμελιώδη έρευνα, η οποία τον οδήγησε στον καθορισμό ενός διεθνούς προτύπου μέτρησης, του μέτρου, βάσει της φυσικής σταθεράς του πλάτους κύματος της εκπομπής καδμίου, κατόπιν σχετικού αιτήματος της Διεθνούς Επιτροπής Μέτρων και Σταθμών. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ευρώπη κατασκεύασε το συμβολόμετρο, ένα όργανο το οποίο διχοτομεί την ακτίνα φωτός σε δύο νέες ακτίνες, οι οποίες ακολουθούν κάθετες πορείες και στη συνέχεια ανασυγκολλούνται. Ο Μ. σκόπευε να χρησιμοποιήσει το συμβολόμετρο για να μετρήσει την ταχύτητα της κίνησης της γης στον αιθέρα, ο οποίος τότε θεωρούνταν το βασικό δομικό στοιχείο του σύμπαντος. Το 1887, με την βοήθεια του χημικού Έντουαρντ Γουίλιαμ Μόρλεϊ, πραγματοποίησαν το πείραμα Μίκελσον - Μόρλεϊ, τα αποτελέσματα του οποίου ήταν τα πλέον αρνητικά στην ιστορία της επιστήμης, ως προς το ζητούμενο. Βάσει των αποτελεσμάτων, δεν υπήρχε σχετική κίνηση της γης προς τον αιθέρα, το οποίο ήταν παράδοξο με δεδομένες τις αρχές της νευτώνειας φυσικής. Το πείραμα αυτό έθεσε τις βάσεις για τη διαμόρφωση της θεωρίας της σχετικότητας, από τον Άλμπερτ Αϊνστάιν, το 1905. Το 1907 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ φυσικής, για την κατασκευή οργάνων οπτικής ακρίβειας και για τις φασματοσκοπικές και μετρολογικές έρευνες που πραγματοποίησε με τη βοήθειά τους.